سلامت روان به‌عنوان یکی از ارکان اصلی کیفیت زندگی، تحت‌تأثیر عوامل گوناگون شناختی، هیجانی و اجتماعی قرار دارد. در میان این عوامل، مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی جایگاهی بنیادین دارند و نقش تعیین‌کننده‌ای در سازگاری روانی، تعادل هیجانی و کیفیت روابط انسانی ایفا می‌کنند.

به گزارش روابط عمومی دانشکده پزشکی، دکتر «لیلا رازقیان»، روانپزشک و عضو هیات علمی گروه روانپزشکی دانشکده پزشکی افزود: پژوهش‌های علوم رفتاری و اعصاب اجتماعی نشان می‌دهند که توانایی‌های ارتباطی کارآمد، سازوکارهای تنظیم هیجان را فعال کرده و به کاهش فشار روانی و افزایش احساس تعلق و رضایت از زندگی کمک می‌کنند.

او ادامه داد: مهارت‌های ارتباطی به مجموعه‌ای از توانایی‌ها گفته می‌شود که فرد از طریق آن‌ها می‌تواند افکار، نیازها و احساسات خود را به‌طور روشن و محترمانه بیان کرده و پیام دیگران را به‌درستی دریافت کند. این مهارت‌ها شامل گوش‌دادن فعال، بیان مؤثر، زبان بدن، بازخورددهی مناسب و توانایی همدلی است.

دکتر رازقیان با بیان اینکه مهارت‌های اجتماعی نیز ظرفیت فرد برای تعامل سازنده با دیگران، برقراری رابطه، مشارکت اجتماعی و سازگاری با موقعیت‌های جمعی را توصیف می‌کنند، تصریح کرد: برخورداری از این مهارت‌ها به فرد امکان می‌دهد در محیط خانواده، دانشگاه، محیط کار و جامعه ارتباطات سالم و پایدار برقرار کند.توانایی بیان مناسب احساسات و دریافت بازخورد از دیگران، باعث تسهیل پردازش هیجانات و کاهش تنش‌های درونی می‌شود. این فرآیند با تقویت شبکه‌های شناختی و هیجانی در مغز، موجب افزایش تعادل روانی و آمادگی بهتر برای مواجهه با چالش‌های روزمره می‌گردد.

عضو هیات علمی دانشکده پزشکی افزود: روابط انسانی باکیفیت، یکی از مهم‌ترین منابع حمایت روانی در زندگی است. مهارت‌های اجتماعی مناسب به شکل‌گیری روابط مثبت کمک کرده و احساس امنیت روانی، تعلق اجتماعی و پیوندهای عاطفی سالم را تقویت می‌کند؛ عواملی که نقش مهمی در ارتقای سلامت روان دارند.موفقیت در ایجاد و حفظ ارتباطات سالم، باعث افزایش احساس خودکارآمدی و ارزشمندی فرد می‌شود.

او با تاکید بر اینکه این تجربه مثبت، انگیزه فعالیت‌های اجتماعی را تقویت کرده و رضایت از زندگی را بهبود می‌بخشد خاطر نشان کرد: مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی فراتر از یک ابزار تعامل، یکی از ستون‌های اصلی سلامت روان محسوب می‌شوند. این مهارت‌ها موجب افزایش تاب‌آوری روانی، بهبود کیفیت روابط انسانی و ارتقای احساس رضایت از زندگی می‌شوند. توسعه این توانایی‌ها در محیط‌های آموزشی، خانوادگی و اجتماعی، گامی مؤثر در جهت ارتقای سلامت روان و بهزیستی جامعه است.

پایان خبر